Svjetsko prvenstvo 1938. godine je bilo po mnogo čemu upečatljivo, a u ovom teksu ćemo se prisjetiti nekih od najzanimljivijih momenata. Italija, ispostaviće se, postaće prva reprezentacija koja je dva puta uzastopno osvojila Mundijal.
Godine 1938. su se nadvili crni oblaci iznad Evrope. Fašistički pokreti su bili u usponu, u Španiji je buktao građanski rat, nacistička Njemačka je aneksirala Austriju, zbog čega potonja nije ni učestvovala na ovom Mundijalu. Bilo je jasno da ovo Svjetsko prvenstvo neće biti tek tako obično.
Domaćinstvo Svjetskog prvenstva je dobila Francuska dvije godine ranije. I te 1936. godine nije sve prošlo onako kako su zamišljali, pošto su Urugvaj i Argentina najavili bojkot jer su smatrali da se domaćinstva trebaju smjenjivati između Evrope i Južne Amerike.
Podsjećamo da je prethodno Svjetsko prvenstvo odigrano u Italiji, gdje je domaćin u finalu savladao Čehoslovačku. Uprkos odbijanju Urugvaja i Argentine da učestvuju na narednom Mundijalu, Južna Amerika je dobila predstavnike u vidu Brazila i Kube, pri čemu je prva pokazala prvi tračak blistavosti koji će biti povezan s njima u godinama koje slijede.
Od 15 reprezentacija koje su učestvovale, čak 13 je dolazilo iz Evrope, a branilac trofeja “Žila Rimea” bila je Italija koja je i na ovom Mundijalu glasila za jednog od prvih favorita. Treba podsjetiti i to da je sistem takmičenja bio zasnovan na nokaut fazi.
Velika očekivanja su bila od Njemačke, koja je aneksijom Austrije bukvalno natjerala tamošnje reprezentativce da nastupaju pod nacističkom zastavom. Međutim, “nezavisni” Švajcarci su zaustavili “prodor fudbalskog nacizma” već u prvom kolu te je već tada bilo jasno da je Hitlerova ideja svemoći “arijevske rase” potpuna budalaština, kao što je to uostalom i dvije godine ranije na Olimpijskim igrama u Berlinu dokazao i Džesi Ovens.
Prvi meč je završio neriješeno 1:1 nakon produžetaka. Po tadašnjem sistemu se igrala nova utakmica, te je Švajcarska sa 4:2 u ponovljenom meču prošla dalje, ali su zaustavljeni već u narednoj fazi od, ispostaviće se, finaliste Mundijala – Mađarske sa 2:1.
Italijanska reprezentacija je takođe izazvala veliku kontroverzu tako što su izvodili fašistički pozdrav prije početka, a izabrali su da nose crni dres kao gostujuću garnituru, u skladu sa bojama Fašističke partije. Ispostaviće se da će uspjeti da odbrane titulu Svjetskog šampiona, ali će za Benita Musolinija ovo biti jedan od posljednjih uspjeha s obzirom na debakl u Drugom svjetskom ratu.
Oni su odbranu titule započeli preko Norveške, a onda su u narednoj fazi izbacili domaćina Francusku, te je uslijedilo veliko polufinale protiv Brazila. Italijani su slavili sa 2:1, a ostaće upamćen pogodak legendarnog fudbalera Intera, Đuzepea Meace, kojem je prilikom izvođenja penala za 2:0 spao šorc, pa je brazilski golman Valter kao “hipnotisan” ispratio pogledom loptu u mrežu.
Italija je u finalu bez većih problema savladala Mađarsku sa 4:2, te su postali prva reprezentacija koja je odbranila trofej, a Vitorio Poco prvi i jedini trener u istoriji Svjetskog prvenstva kojem je to pošlo za rukom. U borbi za treće mjesto Brazil je savladao Švedsku identičnim rezultatom, a njihov fudbaler Leonidas je dobio “zlatnu kopačku” kao najefikasniji igrač Mundijala sa sedam postignutih golova.
Ispostaviće se da će već naredne 1939. godine započeti Drugi svjetski rat napadom Njemačke na Poljsku, pa je Italija rekordnih 16 godina, do 1950. godine, bila aktuelni svjetski šampion.
Tokom trajanja Drugog Svjetskog rata nije bilo poznato gdje se nalazi trofej “Žila Rimea”. Međutim, kasnije se otkrilo da je potpredsjednik FIFA-e, Otorino Barasi, trofej držao sakriven u kutiji za cipele ispod svog kreveta, tako da tokom rata on nije pao u ruke fašista, ali ni saveznika.
Piše: Ivan Vuković
Istorijat prethodnih Svjetskih šampionata:
